To je mōj hajmat

Jestem w pełni świadomy tego, że pochodzę z miasta kontrastów. Rozległe lasy Murcek i Giszowca kryją przemysł pamiętający czasy Poniatowskiego. Skromne robotnicze osiedla od wieków wydają na świat kolejnych znakomitych artystów: muzyków, malarzy, aktorów, a nawet poetów. Szare i pozornie monotonne centrum miasta miesza w sobie jednocześnie wszystkie style architektoniczne XX wieku. Ciągle jestem jednak przez moje miasto zaskakiwany — niejedna niepozornie wyglądająca kamienica kryje w sobie niesamowite miejsca, na które natrafiam przypadkowo, lub dowiaduję się o ich istnieniu pocztą pantoflową. Jedną z takich kamienic jest ta znajdująca się przy ul. 3 maja 19, w ścisłym, historycznym centrum Katowic. „Roztopy” Andrzeja Ciołka, które wystawione były w tym roku przy ul. 3 maja 19. Ulica 3 maja, czyli dawna Grundmannstraße, to obok al. Korfantego (Schloßstraße) i ul. Warszawskiej (Friedrichstraße) najstarsza ulica Katowic. Pierwsze budynki, w tym ten mieszczący się pod numerem 19, p

Dziś jedno z największych, a jednocześnie napewno najbardziej zielone blokowisko w kraju — jeszcze pół wieku temu było slumsami. Tauzen, chyba ostatni pomnik socrealizmu, to tysiące mieszkań zbudowanych specjalnie z okazji obchodów tysiąclecia państwa polskiego (1960-66), lecz jednocześnie doskonały przykład kunsztu polskiej szkoły architektury w osobach Henryka Buszki, Aleksandra Franty, Mariana Dziewońskiego i Tadeusza Szewczyka (ostatni z nich pochodził z Katowic). Ostatnia pamiątka po dawnym Bederowcu, a jednocześnie najstarszy obiekt dzisiejszego osiedla Tysiąclecia — krzyż przydrożny z 1897 roku poświęcony bederowieckim ofiarom katastrofy na kopalni „Kleofas”. Tymczasem, jak już wspomniałem, jeszcze w latach 50. XX wieku na terenie dzisiejszego Tauzena bieda aż piszczała i skrzypiała, niczym stara klepka podłogowa. Tam, gdzie dziś wznoszą się majestatyczne wieżowce, do niedawna były tylko lasy, łąki i pola uprawne, a sam teren nie należał do Katowic, lecz... Chorzowa, a